Door: #Rabbijn #Simon #Bornstein®
De Misjna gaat in SOTAH 44 over het ritueel van de bittere wateren, dat werd gebruikt om te bepalen of een vrouw ontrouw was aan haar man. Als een man vermoedde dat zijn vrouw hem had bedrogen, kon hij haar naar de priester brengen om het ritueel van de bittere wateren te ondergaan.
De priester zou dan water uit de heilige kruik nemen en er stof van de vloer van de Beth hamikdasj aan toevoegen. De vrouw zou dan een #eed afleggen waarin ze verklaarde dat ze niet ontrouw was geweest. Vervolgens moest ze het water drinken. Als ze schuldig was, zou het water haar doen zwellen en sterven. Als ze #onschuldig was, zou ze gezond blijven en kinderen krijgen.
In de Talmoed wordt SOTAH 44 uitgebreid besproken en geanalyseerd. Een belangrijk aspect van deze analyse is de vraag of het ritueel van de bittere wateren daadwerkelijk werkte of niet. Sommige rabbijnen geloofden dat het ritueel een goddelijke interventie was en dat het altijd correct was. Anderen waren echter sceptisch en geloofden dat het ritueel alleen werkte als de vrouw daadwerkelijk schuldig was.
Een ander belangrijk aspect van de analyse van SOTAH 44 in de Talmoed is de vraag of het ritueel van de bittere wateren nog steeds moet worden uitgevoerd. Sommige rabbijnen geloofden dat het ritueel niet langer nodig was omdat de tempel was vernietigd en het ritueel alleen in de tempel kon worden uitgevoerd. Anderen waren echter van mening dat het ritueel nog steeds relevant was en dat het opnieuw zou moeten worden ingevoerd als de tempel ooit werd herbouwd.
Vijf bronnen die relevant zijn voor de analyse van SOTAH 44 in de Talmoed zijn:
1. Babylonische Talmoed, Traktaat Sotah
2. Jeruzalemse Talmoed, Traktaat Sotah
3. Midrasj Rabbah
4. Rashi's commentaar op de Talmoed
5. Tosefta
Rasji's commentaar op de Talmoed geeft een uitleg van SOTAH 44 waarin hij betoogt dat het ritueel van de bittere wateren niet bedoeld was om vrouwen te straffen, maar om hen te beschermen tegen valse beschuldigingen. Hij legt uit dat het ritueel alleen werd uitgevoerd als er sterke verdenkingen waren en dat het bedoeld was om de waarheid aan het licht te brengen.
De Tosefta is een verzameling van rabbijnse wetten die dateren uit dezelfde periode als de Misjna. In Tosefta Sota 4:6-7 wordt hetzelfde proces beschreven als in Misjna SOTAH 44, maar er zijn enkele verschillen in de details. Bijvoorbeeld, in de Tosefta wordt vermeld dat het water moet worden gehaald uit een bepaalde bron, terwijl dit niet wordt genoemd in de Misjna.
Deze Misjna heeft veel interpretaties gekregen in de Midrasj Rabba, een verzameling van homiletische verklaringen van de Hebreeuwse Bijbel en de Misjna. De Midrasj Rabba analyseert de symboliek achter de bittere wateren en hoe het ritueel kan worden gezien als een manier om de relatie tussen God en Israël te beschrijven.
Een van de interpretaties is dat het mengsel van water en stof symbool staat voor het lichaam en de ziel van de mens. Het drinken van het mengsel vertegenwoordigt dan het erkennen van zonde en berouw tonen. Als de vrouw onschuldig is, betekent dit dat ze haar zonden heeft erkend en vergeving heeft gekregen.
Een andere interpretatie is dat het ritueel herinnert aan het verbond tussen God en Israël. De vloek die wordt uitgesproken over de vrouw symboliseert de straf die Israël zou kunnen krijgen als ze zich niet aan het verbond houden. Als de vrouw onschuldig is, betekent dit dat Israël trouw is gebleven aan het verbond.
Een mogelijke exegese van SOTAH 44 is dat het ritueel van de bittere wateren een manier was om vrouwen te beschermen tegen valse beschuldigingen van ontrouw. Het ritueel diende als een soort goddelijke interventie die de waarheid aan het licht bracht en ervoor zorgde dat onschuldige vrouwen niet werden gestraft. Tegelijkertijd was het ritueel ook een waarschuwing voor vrouwen om trouw te blijven aan hun mannen en de gevolgen van ontrouw te vermijden.
In samenvatting gaat SOTAH 44 over het ritueel van de bittere wateren, dat werd gebruikt om te bepalen of een vrouw ontrouw was aan haar man. De Talmoed analyseert dit ritueel en bespreekt de vraag of het werkte, of het nog steeds relevant is en wat de betekenis ervan is in termen van bescherming van vrouwen tegen valse beschuldigingen. Rasji's commentaar op de Talmoed benadrukt dat het ritueel bedoeld was om vrouwen te beschermen, niet om hen te straffen.
