Deze week lezen we de parashah Metsorâh, die gaat over de reiniging van de metsorâh, de persoon die lijdt aan een huidziekte die tsaraät wordt genoemd. Deze ziekte wordt gezien als een straf voor het spreken van kwaad over anderen, of lashon hara. De metsorâh moet buiten het kamp verblijven totdat hij of zij genezen is, en dan een ritueel ondergaan om weer in de gemeenschap te worden opgenomen.
In deze parashah leren we veel over de rol van de kohen, de priester, die verantwoordelijk is voor het onderzoeken, diagnosticeren en reinigen van de metsorâh. De kohen moet niet alleen een expert zijn in de wetten van tsaraät, maar ook een gevoel hebben voor mededogen, discretie en empathie. Hij moet de metsorâh niet veroordelen of vernederen, maar hem of haar helpen om berouw te tonen en te herstellen.
Een van de interessantste aspecten van deze parashah is dat de kohen ook betrokken is bij het reinigen van een huis dat besmet is met tsaraät. Dit kan gebeuren als er rode of groene vlekken op de muren verschijnen, die wijzen op een vorm van schimmel of rot. De kohen moet het huis inspecteren en indien nodig isoleren of zelfs afbreken. Maar voordat hij dat doet, moet hij eerst alle meubels en spullen uit het huis halen, zodat ze niet ook besmet raken.
Waarom moet de kohen dit doen? Waarom kan hij niet gewoon het hele huis met alles erin afsluiten of vernietigen? De rabbijnen geven verschillende verklaringen voor deze handeling. Sommigen zeggen dat het een daad van barmhartigheid is, om de eigenaar van het huis niet al zijn bezittingen te laten verliezen. Anderen zeggen dat het een daad van gerechtigheid is, om te voorkomen dat mensen die iets geleend hebben van de eigenaar, hun schuld ontkennen of vergeten. Weer anderen zeggen dat het een daad van wijsheid is, om te onderzoeken of de vlekken wel echt tsaraät zijn, en niet iets anders.
Maar misschien is er nog een diepere reden voor deze handeling. Misschien wil de kohen ons iets leren over de waarde van ons huis en onze spullen. Misschien wil hij ons laten zien dat ons huis niet alleen een fysieke ruimte is, maar ook een spirituele ruimte. Een ruimte waar we ons veilig, comfortabel en gelukkig voelen. Een ruimte waar we onze persoonlijkheid, onze smaak en onze identiteit uitdrukken. Een ruimte waar we onze gasten verwelkomen, onze familie koesteren en onze tradities vieren.
En misschien wil hij ons ook laten zien dat onze spullen niet alleen materiële objecten zijn, maar ook emotionele objecten. Objecten die ons herinneren aan onze geschiedenis, onze relaties en onze dromen. Objecten die ons inspireren, troosten en verrijken. Objecten die ons verbinden met onszelf, met anderen en met God.
Als we zo naar ons huis en onze spullen kijken, dan beseffen we dat ze meer zijn dan alleen bezit. Ze zijn een reflectie van wie we zijn en wat we belangrijk vinden. Ze zijn een uitdrukking van onze ziel.
Daarom moet de kohen alles uit het huis halen voordat hij het reinigt of afbreekt. Omdat hij ons wil laten zien dat we niet alleen moeten zorgen voor ons lichaam, maar ook voor onze ziel. Omdat hij ons wil laten zien dat we niet alleen moeten letten op wat we zeggen, maar ook op wat we doen. Omdat hij ons wil laten zien dat we niet alleen moeten leven in ons huis, maar ook in ons hart.
